روز گار

می خوانی اما مثل یا بو در چراگاه .

می گریی اما نیستی از دردم آگاه .

از عادتت می تر سم ای اندوه هر شب .

کوری مگر افتاده ام چندی در این چاه

از مرده هایم خاکشان باقیست ، تنها .

از من بگو از من که جا ماندم در این راه .

سهم من از شادی فروشی نیست ، مفروش .

مُردم از این اندوه  و رنج و غصه و آه .

من با تو ام  ای روزگار بی مروت .

یادت بیفتد بچگی ها ، گاه و بی گاه .