آواز خروس

                آواز خروس

درحیاط خانه ی ما یک خروس .

چند روزی بو د بی مرغ عروس .

صبح و شامش بود یکسان الغرض .

داشت این اندوه می شد یک مرض .

نیمه شب می خاست بر جا آن طیور .

می زد آواز شب اهل قبور .

از در همسایه تا آن دور دور .

گشته عاصی از صدای آن جسور .

کشتنش را واجب آمد این زمان .

طبق آرای عموم مردمان .

بس که زیبا بود صا حبخانه گفت .

بهتر آن باشد دهانش گشته جفت .

طفل خانه گریه ای سر داد  ، نی

راه دیگر باید این بگذار ، پی .

هر کسی در خویش یک اندیشه کرد .

تا بسازد چاره این راز و درد .

عاقلی از خیل مردم داد کرد .

با پیا مش جان مرغ آزاد کرد .

گفت مرغی باید او را وارهی .

گر تو از سر خروسان آگهی .

این سخن چون گفته آمد آن زمان .

مرغ جان دیگران شد آشیان .

چون شنیدی از کسی فریاد شد .

چاره آن باشد که فکر داد شد .

ارنه کشتن راه درمان نیست ، نیست .

می شود فریاد کرد و باز زیست .

هر کسی را قیل و قالی هست ، هست .

مرگ هر فریاد  ، راه چاره نیست .