قصه

می روم در باغ و از گل بو سه می گیرم به یادت .

یا د می افتد مرا آن بو سه ها  ، لبخند شادت .

نازنینا این غزل ، چون رنگ لاله سرخ گون است .

من سرودم قصه ی آن لحظه از روی ارادت .

ما دو تایی قصه گوی قصه مهتاب بودیم .

یاد آن ایام تکرار است و تکرار است و عادت .

آخر این قصه می دانی سر انجامش چه ها شد .

دست در زلف بتان مردن  ،  بود نو عی شهادت .