هفتاد شهر

هفتاد شهر

می توانی   ،  آب  بود  و  اشک   شد .

می توان از پوست روزی مشک شد .

می توان چون جنگلی در ابر مُرد .

می شود   آیینه   را   زنگار    برد .

می توان تنها مداد نامه شد .

می شود آلاله را پروانه شد .

می توان پُر شد شبیه برکه ها .

می شود شلاق ، مثل ترکه ها .

می توان در کاکتوسی گل چرید .

می توان از کو لیان هم دل خرید .

میشود را می توان تکرار کرد .

لحظه ها را پله ی دیدار کرد .

شامگاهان قله ها را دره دید .

گرگ میشان گرگ ها را بره دید .

می شود جور دگر آمد پدید .

نادرستی های عالم را ندید .

ذره شد در باد با پروانه ها .

بر کشیدن از درون خانه ها .

بادبادک   بود  ،   در  دستان    دیو .

نقش رستم ، خسرو و فرهاد و گیو .

مثل تنبوری سراسر جیغ وداد .

یا ترازویی نشان عدل و داد .

هرچه می شد ، چون بتان زرنگار .

بنده ای   ، در   خدمت     پروردگار .

پادشاهی در حصار برج و مار.

یا گنهکاری به زندان ، پای دار .

مرشدی ،پیری به دیر و خانقاه .

گر یتیمی بی پناه ، افتاده چاه .

پاد زهری ، گرچه نیش مار بود .

همزبانی با سگی در غار بود .

هیزمی در آتشی گرمی فزود .

یک نشانی در بیابان مثل دود .

تخته ای    ، در آب غرقابی کشید .

نامه ای در دست نو میدی رسید .

کوزه ای شد ،تشنه ای سیراب کرد .

گاهواری   ،  کودکی در خواب کرد .

چون نیستان درد هجران ساز کرد .

مرغ حق شد  ،   تا   خدا  ، پرواز کرد .

هر چه گو یم ،جز خدایی می توان .

جسم و جانت را رهایی می توان .

بشکن این بتخانه و اصنام را .

خط بزن   ،  تا می توانی ،  نام را .

آدمی کن ،گرچه نامت آدمیست .

نام ، در دریای آدم ، یک نمیست .

کاش می شد خاک جان را بو کشید .

خاک  آدم   گشت   و   حوا   را ،  ندید .

چند روزی خاک کوی یار شد .

آگه از خود محرم اسرار شد .

درد مستان از گلستان چاره کرد .

پرده   سر گشتگی   را   پاره   کرد .

می شود هو هو کنان در آب شد .

آ گه از رندان و شیخ و شاب شد .

مهره  شطرنج دنیا را شمرد .

شاه مقصد را بدون کیش برد .

می توان پرواز را یکباره کرد .

هفت شهر عشق را بیچاره کرد .

آگه از آیینه و اسباب شد .

نا خدای کشتی ارباب شد .

گورانیم www.gooraniam.blogsky.com