کیم من

                     کیم من

کیم من کو دکی گم کرده در راه .

همان ابن السبیل مانده در راه .

چرا در مانده ام در پای این ده .

جهالت کرده چشمان مرا مه .

دو روز پیش تر در راه بودم .

ز هر پیچ و خمی آگاه بودم .

نمیدانم چه افتاد و چه سان شد .

حقیقت روبروی من نهان شد .

یکی ماهی جدا افتاده از رود .

نمک سودم نموده با کمی دود .

جدا افتاده آهو یی در این دشت .

شبیه مردگان فکر برگشت .

چو مرغی سر جدا افتان و خیزان .

پر کاهی که ناید پای میزان .

ندیدم جا نهادم پای دیوار .

دلم را تکه تکه چیده معمار .

مرا دلاک ناشی ، سر تراشید .

زرگهای سرم خو نابه پاشید .

تمام خون من در شیشه کردند .

سر بازار و پای گیشه کردند .

مرا می برد پاهایم بدان سو .

گهی از پشت افتادم گه از رو .

شدم عین مترسک های جالیز .

به رقص اندر شدم با باد پاییز .

هو یت چند نقطه ، کیسه ای چند .

کرامت نرخ بازار ، کاسه ای چند .

کیم من یو سفی گم گشته در چاه .

شبی در انتظار دیدن ماه .

اسیری برده ،  سر گردان بازار .

ز کنعانم یکی آید  ،  به دیدار .

یکی آید که دردم چاره سازد .

غل و زنجیر هایم پاره سازد .

کسی باشد شبیه آل یعقوب .

چو مو سی معجزی آرد ز یک چوب .

برد آنجا که آدم بود و حوا .

خدا بر آدمی بخشیده ماوا .

میازارید اینجا شهر ما نیست .

یکی تنها ، یکی از نسل ما نیست .

شبیه آدم اما دیو سانند .

چو گرگی در لباس بره مانند .

به شب هم بستر شیطان نفسند .

مو حد صورت اما بت پرستند .

جدا از هم ولی از یک تبارند .

تبار و قوم خود برتر شمارند .

قیاس گورشان از زنده ها بیش .

تمام حرف هاشان ، طعنه و نیش .

به مسجد اندر و شیطان کین اند .

فقط خود را خدای خویش بینند .

خدایا داد ما بستان از این قوم .

به غیبت اندر اند ، از صبح تا شام 

جدا افتاده ام منزل به منزل .

ندیدم یکنفر همراز و همدل .

بپا خیزید مردم آدمی مُرد .

خریت آمد و اخلاق  ، پژ مرد .