هوای آلوده

                    هوای آلوده

بچه بودم

پدرم گفت هوا آلوده است .

ریه هایم به خدا فرسوده است .

نفسم می گیرد .

نای رفتن سر بازاری نیست .

قدرت کاری نیست.

پدرم سرفه نمی کرد

غصه می خورد .

***

زنگ انشا

معلم نوشت

بنو یسید  انشا .

که هوا آلودست .

بچه ها گوش کنید

شهر ما حو صله اش سر رفته

کار از حد خودش در رفته .

زندگی بیمار است .

و پرستاری نیست .

آب هم آلودست .

دارو هم 

و پز شکان و

همه بیمارند .

***

زنگ تفریح هوا زیبا بود .

تا دماوند زمین پیدا بود .

پدرم مرد و

معلم هم .

باز اما هوا آلودست .

آب از چشمه گل آلود شده .

آسمان دلمان تیره و تنگ است هنوز .

تازه

می فهمیدم

زنگ انشای معلم

ز چه تکراری بود .

پدرم

ناله ی بی نانی داشت .

غصه می خورد

ولی

جان نداشت .

***

نیست

اما پدر و استادم .

باز امروز، دل ما تنگ است .

باز انشای معلم

جنگ است .

شهر از بوی تعفن سر شار

دکتر شهر علیل و بیمار

همه از بغض فرو خورده تهوع دارند .

مهربانی تنها ست .

هیچ دستی به فرو دست نمی پاشد گل .

حس سردیست

تمنای همه یخ بسته .

دست گرمای قلم

بشکسته .

کو چه دلتنگ تماشای دو تا همسایه است .

***

زیر این ابر کثیف

ریه ها

قلب ها

منتظر تعویضند.

قلب مصنوعی

قاچاق می شود .

آدم های سنگی تاجرانند .

توی بازار شلوغ

می فروشند آدم

می خرند دنیا

عده ای نان

عده ای نام

عده ای نیز خدا بفروشند .

هیچکس فکر هوا نیست .

سر فه ها خو نین است .

قصه ها تکرار یست .

و کسی نیست بگو ید

خفگی ار ثی نیست.

سنتی تار یخیست .

شعر من اهل تمنای هوای تازه است .

شعر من آزادست .

فاش می گو یم از این شهر دلم می گیر د .

مرغ جانم

قفس افتاده  ، دگر می میرد .

آی مردم گنه اینست

که

...     نیست .

...   است

مجال گل و آبادی نیست .

اندکی هست نفس

تا

شهیدان هستند .