سید محمود

مردی به عمق تاریخ

و به وسعت ایران.

رو حانیی که به تمام قامت  ،  انسانی بود .

اسطوره ای که واقعیت داشت .

مردی که قیام کرد برای مردم

و قعود کرد برای خدا .

روزی که صندلی های دنیا استقبالش کردند .

به زمین خاکی سلام گفت .

در بهاری که همه محو تماشای گل ها بودند .

او پاییز را نقاشی کرد .

جوان تر از آن بود که پدر خطا بش کنند . و

و پخته تر از آن که رهبر .

قرآن و نهج البلاغه را برای زنده ها و زندگی می خواست .

و می خواند .

و رای مردم را مشرو عیت حکو مت .

مردمسالار دینی به معنای واقعی .

و دموکراسی را در تجلی شورا ها .

سر سخت در مقابل استبداد و استعمار .

سخن در زبان و قلمش پخته بود .

و پیامش بر تارک آزادگی آویخته .

روزی که می رفت ،  مردی نکو نامیدندش .

نا میرا   !

<<  هرگز نمیرد آنکه دلش زنده شد به عشق .

ثبت است بر جریده عالم دوام او >>.