گپ خودمانی (26)

                        اونوختان، چیزی به نام روز معلمو ، چی می دانم ، هفته ی بزرگداشتو ، این چیزان دَنُبَ. اما معلم خیلی آقا یو ، بزرگ بَ . جوری که وختی دور دَ می دییم آقا معلم دَرَ می یایَ. ماسَ کیسه می کردیمو، یک سوراخ گیر میوردیم تا قایم گردیم. گاهی بیم سران مثلا" وازی میکردیم. یکدفه یکی میگت ، یالان آقا معلم ، همه عین تیرک ماهری جور دراز کش . ولو می گردییم. تا آقا معلم ته کو چه دَ  رَد گنه. حتی مای صدا رَ دِ ی ،نُشنوَ . وگر نه فردا کلاسی سر اگه خدای نکرده درسَ بلد نبییم خب دیَ معلو مَ چه بلا می خوایَ سر مان بیایَ.این ظا هر قضیه. اما به لحاظ جایگاه اجتماعی دی از دیگر مشاغل ارج و قرب بیشتری داشت.

                        مدر سه فقط درس نَبَ.  معلم ،حق داشت هر جور که تشخیص می دا ، عمل کُنه. اینه وگیر ، اونه ببر .فلان چی رَ بیور . خلاصه این میان هر یکی دو روز در میان .  به یک بهانه، یک کتک مفصل دی، دَبَ. این کچل کَلان . می چسبی، گاهی کشیده ، گاهی ترکه ، گاهی شلاق.( چوب معلم گله ، هر کی نا خوره خله) . یاد همشان بخیر . مای ده گوران به چند چیز در طالقان معروف بَ . یکیش همین مدر سه بَ، که خیلی دهات دیگه نُداشت . اما گوران داشت . اونوقت تا کلاس شیش اینجه می خوانسنو ، بقیه رَ میشین شهرک .قدیمی مدرسه دی جاش خیلی گته بَ. یک ارباب سرا بَ . خدا رحمت کنه آ میرزا مهدی منو چهری رَ. خانشَ ها دا بَ مدرسه کنن.چقدر کلاس ، یعنی همان اتاق داشت. یک سریش طرف مغرب و یکسریش طرف شمال. هر دو طرف دی زیر انبار داشت . که طرف شمالی انبار سُر و هیمه بَ. اما طرف غربی یک قسمتش تاریک گور بَ . که گاهی یالان دمینگتن ، زندان.  طرف شرقی مرحوم علویانی خانه بَ . و طرف جنوبی دی . حسینقلی خان منو چهری خانه و حیاط بَ . خلا صه یادش بخیر .

                      بی مناسبت نی چن تا معلمانی که اسمشان یادمه بگوم. کلاس اول یک معلم خیلی آقا بَ به نام آقای رضوی ، ملا دی بَ . اون دیگه معلمان او رَ اذیت می کردن.آقای سیابی .آقای سیف . آقای آهنگران. آقای ایزدی . آقای نادری. آقای کبریایی. آقای برنگی . همین حاج آقا خان خودمان. آقای دیزانی.و.... مای دوره منگلان با همت مرحوم سبحان الله دبیرستان بیو مه. که از همه ی دهات اطراف  کلا" بالا طالقان همه می یو مین او نجه . که بعد ها برای خودش عظمتی پیدا کرد و چه معلمهای خاطره انگیزی . اونجه داشتیم. و چه خاطرات بیاد ماندنی و فراموش نشدنی. آقای آقا بیگی .آقای عظیمی .آقای عقبایی.آقای سادات..آقای تبریزی. آقای بداغی. آقای بهروزی. آقایان ملکان. آقای نیازی آقای کیایی. آقای اسحاقی .آ قای اکبریان آقای یاد گاری. آقای خوش ضمیر . آقای کورایی. آقای ایزد بین. آقای صابری . آقای ادیبی. آقای شاملو. آقای طبیب زاده.و خانم خسروی و دیگرانی که یادم نیه  و یادشان بخیر .

                   الان اردیبهشته . صبح که می خوایم بیایم مدرسه . بلبلانی صدا یک طرف . دارانی شکو فان دی یکطرف . آدم میلش نی دیَ جاده دَ راه بَشوَ. مخصو صا" بعد از ظهران که دیَ صحرا شبنم نُدارَ. چه کیفی می دیَ  این جور دشت  و جیر دشتی کو چه باغان.  مُندا یــــو ، علـــــر گی بو ، آدمَ مَست میی نَ. منگلانی صحرا دی نگو . تراچچینان، چادران کمر دبسانَ. آفتاب پران شنگ و غاز یغا ،غمبلککیک و کل خجار میچینن. جا تان خالی امروز ظهر مدرسه دَ بیو میم یک اشکم سیر ، دو آش با خُُردم. تا بعــــــــد....