خیال

یاد دارم صبح یک روز قشــــــــــــــــــــنگ.

                                                      زیر چتر یاس زیبا رنگ رنــــــــــــــــــــگ.

گوشه دنج حیاط خانمـــــــــــــــــــــــــــــان.

                                                       بود زیبا روی ماهی ،  میهمــــــــــــــــــان.

هوش و عقلم بیخود از چنگم پریــــــــــــد.

                                                        مثل آهویی که از دامی رهـــــــــــــــــــــید.

خواستم برخیزم اما رفته بــــــــــــــــــــود.

                                                        در اتاق روبرو بنشسته بــــــــــــــــــــــود.

بیقرارم کرد برق یک نگـــــــــــــــــــــــاه.

                                                         شام تارم روز شد از نور مـــــــــــــــــــاه.

با خودم گفتم که چون آید بــــــــــــــرون.

                                                         باز گو یم سر پنهـــــــــــــــــــــــان درون.

در خیالم لحظه ها تصویر شــــــــــــــــــد.

                                                         جمله های عاشقی تقریر شـــــــــــــــــــد.

رفتم و بر زلف خود آبـــــــــــــــــــی زدم.

                                                         زلف در هم گشته را تابـــــــــــــــــی زدم.

مست و سرشار از فراز پلـــــــــــــــه ها.

                                                          می جهیدم مثل تیر از چلـــــــــــــــــه ها.

سر خوش از دیدار شیدا می شـــــــــدم .

                                                         غنچه بودم یک به یک وا می شـــــــدم.

پیش خود می ساختم من خانـــــــــه ای.

                                                         قصر زیبا در دل ویرانـــــــــــــــــــه ای.

پیچک احساس من سر می کشــــــــــید.

                                                         عشق را تصویر دیگر می کشـــــــــــید.

می دویدم روبرویم راه بـــــــــــــــــــود.

                                                         می پریدم هر  دو دستم ماه بــــــــــــود.

خواب بودم چو نکه بیدارت شـــــــــدم.

                                                          یافتم ، آگاه اسرارت شـــــــــــــــــــــدم.

آتشی افتاد جانم سوخت ، سوخـــــــت.

                                                          یک سخن گفت و دهانم دوخت،دوخت.

هر کسی مجنون لیلا می شـــــــــــــود.

                                                          عاقبت زان عشق رسوا می شــــــــود.

نفس سر کش چو نکه رسوا می شود.

                                                          چون دمل سر بسته پیدا می شــــــــود.

نیش تر باید دوای درد ریـــــــــــــــش.

                                                           تا به آرامش رسانی درد خویـــــــــش.

عشق یعنی وارهیدن سو خـــــــــــــتن.

                                                           آید آواز و دهانی دوخـــــــــــــــــــــتن.

بیستون نفس را کندن بــــــــــــــــسی.

                                                            نیست شیرینی زهر خار و خـــــــسی.

آنکه آوازت کند آواز کـــــــــــــــــــن.

                                                            در نماز عاشقی این راز کــــــــــــــن.

گر بخواهی وامق عذرا شـــــــــــوی.

                                                            همچو مجنون در پی لیلا شـــــــــوی.

خویش بشکن خاطری را شاد کــــن.

                                                            کلبه ی ویرانه ای آباد کــــــــــــــــن.

سرزمین تشنه ای را ابر بــــــــــاش.

                                                            چون به نو میدی رسیدی صبر باش.

حس و حالت را بهاری کن بریــــــز.

                                                            آب بر حلقوم خشک آبریــــــــــــــــز.

با همان دستی که بخشیدی بگــــــیر.

                                                            زانکه، بخشنده است و ما را دستگیر.

حور وش سیما و مهسا دلبــــــــری .

                                                            بی نیازت سازد از حور و پـــــــــری.