گپ خودمانی (7)

سلام

اون  موقان  یعنی حدود چُل سال پیش

وزارت فرهنگ و هنر که متولی آموزش و پر ورش مملکت بَ .

شکل و دسته بندی کار آموزش و پرورش ، دقیقا مثل الان بَ . گو یا ما پس

از چُل سال دو باره وگر دییمَ سر خط اول  .  یعنی شیش سال ابتدایی و شیش سال دی متو سطه .

این مقد مه رَ به مناسبت این روزان

یعنی روز معلم و کار گر و پدُر و  امثال این چیزان ، می خام بَگوم .

یَک کمی فکر کنی تازه متو جه می گردی که اون روزگار که خیلی امکان دستر سی به آمار

و اطلاعات دَنُبَه . ولی سیستم آموزشی

برابر اون چیزی که در جای دیگه تجر به گر دیبَ به صورت یک بَسه

میو مه داخل کشور و به اجرا دَر میو مه . این یَک مز یتش این بَ که دیگه چیزی که تَجربه

گر دیبه ، دو باره تجر به نمی گردی و

بابت آن هز ینه صرف نمی گردی . اما شاید مشکلاتی زیر بنایی و

به قولی فر هنگی داشت که دست و پا بسته بایستی او نانی آماده غذا رَ هر چی که باشه

می خوردی . الان یکی دو ساله که

ایمروزی کار شنا سان پس از چُل سال به این نتیجه بر سینه که

اون سیستم با و ضعیت کشور ما ساز گار تر و بهتر بیه . به هر حال، این تفاوت الان با قیه

که اون روز گاری مدرک با این

روزگاری مدرک حد اقل اصلا" قابل مقایسه نیه . اون و ختان هر

کی مدر ک شیشم داشت ، می تا نس  کاری پیدا کنه و  استخدام گرده و  اونی که سیکل

داشت دیه خودشیبَ ، ادعایی داشت و هر شغلی رَ قبول

نمی کُرد . او نیم که دیپلم داشت دیه خدای سواد و مدرک و مقبو لیت اجتماعی بَ . سابقه

مدرسه در دهات های ایران بیش

از نیم قرن نیه و در شهر ها و بعضی منا طق از جمله طالقان

تا حدود هفتاد  ، هشتاد سال و در شهری مثل طهران تا به حدود 120 تا 130 سال میر سه .

مدارس ابتدایی در طالقان معمولا" 

در اکثر روستا های مرکزی و در بالا و پایین طالقان در هر دو

سه رو ستا سابقه داره . اما دوره متو سطه . اولش فقط شهرک داشت و بعدا" تا چها پنج

نقطه طالقان گسترش پیدا کُرد .

یکیش همین منگلان بَ که در بالا طالقان تک بیه . و دقیقا"

همه بالا طالقانی ها بعد از کلاس شیشم میو مین این روستاهای اطراف منگلان خانه می گیتن

و هفتگی میمانسن تا بتانن درس بخانن.

اون روزگار ب تا ظهر یک نو بت حساب می گردی . اون وخت

ظهر تا ساعت 2/5تعطیل بین .و از اون به بعد تا ساعت 4/5 نو بت دوم شروع می گردی .یعنی

عملا" کل روز در گیر درس بین .

تا بتانن اینشا لله دیپلم ها گیرن . دیپلم قبلا" در مورد حاشیه و مشگلات

درس بخانسن یک چیزایی بگتیمه . الانی روز گار هر چی مدرکان بالا میشو در اکثر یت توانایی

کمتر . دانش عملی کمتر . اما تو قع

و یشتر . این آفت ایمروزی روزگاری درس بخا نسنه . یارو لیسانسه اما

هیچ تو انایی و مهارت نداره . هر چی بلده همین کامپیو تری پشته ، اصلا" کار عملیی رنگه ندیه

یک سری تئور یات محض و به نو عی

غیر کاربردی و غیر بو می . این چشم و هم چشمی مدرک گرایی

بدون تو جه به علاقه و آینده شغلی و بازار کار . یکی از مصیبت های بیکاری ایمروز مملکت مایه.

شاید ، نمیدانم . چند روزگاری دیگه

یک گروه دیگه بیا یُن و دو باره بگون ، ایها الناس ، دوباره باید دوره

راهنمایی احیا گرده و از خو بیان و از مزیتانش بگون . این بشو بیو ، معمو لن در ایران یک جوری

رسمه که کار شناسان هر دوره ای

قبلیان خو دشان َ قبول ندارن . واین بدون بحث کارشناسی ، و تنها با

یک اتهام سیاسی ، یا کج سلیقگی و ایراد گیری این از اون و امثال این چیزان ممکن میگرده ، اما

حاصل این نو ع عملکرد و تفکرات

ایجاد بار و هز ینه بی خود و بی جا برای کشوره .هر چند دو لت ها خودشانه

با عناوین کلمات قلمبه سلمبه بر مردم تحمیل می نن . اما واقعیت اینه که برنامه های میان مدت

و بلند مدت ، زیر دست و پای سیاست

خورد می بو . واین وسط هو چی گری ، برای اینکه اقبال مردمه دست بیوره

سعی می نه غیر واقعی رَ واقعی جلوه بدیه تا خودشه بر جامعه و مسوولین تحمیل کنه .این

وسط معلم دی اسیر و سر گردان

یکسری بی مبالا تی و بی تو جهی . درنهایت ضربه به فرهنگ عمومی

و فرهنگ تخصصی در کشور ، ضر به به ترقی و رشد و بالند گی و عدم افزایش فهم عمو میه .