بخت

بخت اگر یار است ، این ویرانه گلشن می شود.

هر خراب آباد ، چون بستان و گلخن می شود.

وز نگاه رحمتت ، ای حُسن ، در پایان کار .

چون گلستانی به هم آ یند و خرمن می شوند.

شام تاریک و سیاه لحظه های شور بخت.

نور از مهر تو می گیرند و روشن می شوند.

بی سرو سامان ، رها در وادی ملک عدم.

با توام ای شاه خوبان، همچو میهن می شود.

زندگی با تنگنای سخت و صعب و بی حدش.

چون تو فرمانش بگیری ، رام و ایمن می شود.

چون فتور آ ید.قوا از تن بگیرد روزگار .

در کنارت هر چه در سستی است ، آهن می شود.

راز ها چون بر ملا گردند و عرضت بر درند.

سایبان عشق ، چون گسترد ، دامن می شود.

ماه و خورشید و فلک ، در التفات سرنوشت.

یار ثابت در تمام صحنه با هم می شود.

هر چه تشویش و جدایی شانه بر ما می زند.

بند زلفت چون در آمیزد ، یک تن می شود.

وای اگر اقبال در بندد ، به بندت می کشند.

شاهراه زندگانی ، همچو روزن می شود.

هر چه خیر و دوستی در ذهن یارت بوده اند.

در سیه روزی یکایک ، خیل دشمن می شوند.

گر خدا دستی که از لطف است از سر برکشد.

کعبه ات بتخانه ، معبودت ، برهمن می شود.