گپ خودمانی (3)

سُلام

جمعه ، بیست ویکم فروردین

هوا صاف ، شیلانُک داران سفید ورف .

هلو داران لک لک سفید و سیاه .

سیف داران دی ولگانش وقل کُرد  .

تو میگوی ، چه دلیلی وجود داره . آدُم وگرده تهران .

اونه دیه زندگی باید جُواب بدیه .

صب ، تهران ، خو دَ پایسام که بَشُم کاری سر . هوا باران میو مه شیش

دَس . دَسانَ هُوا کُردُم به نیت شُکر . خیابانان بَشورد . هوا دی گُل نُم

و ملس . اندی که دلت میخای ماشین دَ درای و یک اُشکم پیاده راه بشی

. یکی دو ساعتی کم و زیاد بوارس  و  ما  دی بی خبر از اینکه طالقان چه

خبره ، بعد از ظهر که وَگردییم خانه . یکی میگو اچین گردیه ، اون یکی،

یَک چیز دیگه میگو . تا اینکه عکسان و فیلمانی ، سر و کله در او می .

باور کردنی نَبَه . دیروز اون جور و ایمروز این جور . اما واقعیت داشت .

شهرو ، یَکبار دیگه گل خیرشه طالقانی سر بمالسیبه . اون دی خیلی بد

جور . لاه بیو میبَ هر چی رَ  راهشی سر دبیه ، بتا شیبه و ببردیبیه . تا

اونجه که نسا یو  ، وشته ی پلَ خراب و آسیب بَرسانسییه . چندی دی

جاده رَ ببردیه .

این عکس دی مینین ، گورانی پُلی بُنه . الحمدُ الله پُل سالم بمانسیه .

اما  یَک گته اخطاره که اگر او رَ نر سیم . شاید خدای نَکرده ایندفه نوبت

گورانی پُل با شه .

دمشان گرم اونانی که این پُلَ دُرس کردین و چقدر خوب دی دُرس

کُردن. اما ما این چند سال . یعنی حدود ویشتر از چُل سال اویبَ چه

کُردییم . خب  معلو مه هیچ چی . این پُل اولش دی آبرو ی ده بَ . الان

دی آبرو داری کُردیه . نَکُنه ما رَ خو   بَبَرَ ، پُلَ دی اَوَ .

همین کمتران از اون گتتران که با قین. یاد شانَ . اون چو پُل هر سال

همین اول بُهار چه مصیبت و بد بختی داشت و مَردُم با چه گر فتاری

اونَ سر پا می داشتُن .

گورانی پُلی سَر ، از اون قدیم . خیلیانیبَ خاطره یَ . هر کی که ادعاش

می بو . بایستی مثل او نایی که همون قدیمان دبین و  حرف کم میزین

اما هر کجه دبین و هر کاره بین خوب عمل می کُردُن . گورانی خجیر آدمان

اسمشان با همین پُل و لوله کشی و ، منبع او و جاده یو  دیه چی بُگوم

قبرسان و  هر جا که آبادی دبا شه همراه هسه .

نیَلیم ، این یادگاریان با توَ مُنه گری ، از بین بَشوه . هیش کی نمی تانه

بَگوه  سیل دیه نمی یایه  . اما میشا از الان فکر کُرد که  هر سیلی دی

اگه بیایه.

به امید خدا مای پُل مردانه وا میسه و مای دُل دی خُشحال .ان شاء الله