بت

در غیاب تو ، هزاران بت ، خدایان منند.

با تو ، اما هر خدایی لایق بت خانه هاست .

کدخدایان دروغین ، چون بت بتخانه اند.

کدخدای ما ، خدای سو سن و پروانه هاست.

دیوانگی

دیوانگی مکن ، که چو دیوانه ات شوم .

آباد می شوم ، که به ویرانه ات شوم .

مجنون را هوای لیلی دیوانه خو شتر است .

پیشم بمان که ساقی میخانه ات شوم .

دیدم که دوش وارد بتخانه ام شدی .

گفتم بیایم و بت بتخانه ات شوم .

این جمله های قدیمی به جای خود .

یک شعر نو بگو که چو افسانه ات شوم .

دنبال من

دنبال من میا ، که چو من پیر می شوی .

دنیای من مشو ، که به زنجیر می شوی .

با این کمان من ، هوس دو ستی مکن .

گاهی نشانه ای و گهی تیر می شوی .

آدم ها

نیست ، اما اندکی باقیست ، جای شکر هست .

اینکه آدم ها برای هم محبت می کنند .

گر چه دنیا جای پول و زور و استبداد هست .

باز بعضی ها برای عشق صحبت می کنند .

بار دنیا را ،  از اول ، کج نهاده ، آدمی .

ای خو شا آنان که بر افتاده خدمت می کنند .

آدمی در طینت خود ، بند عادت می شود .

چونکه در بند خدا اُفتند ، عادت می کنند .

گفته آمد این سخن در وصف آدم بار ها .

خادمان خلق ، همواره عبادت می کنند .

خوش به حال من

خوش به حال من ، که پشت پنجره ، باز می بینم درخت و باغ را .

آسمان چون پشم حلاجی شده ، نم نم باران و رقص زاغ را .

خوش به حال من ، هنوزم عاشقم ، تا بهار تو دوباره گل کند .

خوش به حال من ، که داده زندگی ، لحظه تکرار حسی داغ را .