آه اینجا همه هستند ، ولی جای تو خالیست . چـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــرا ؟
جمله ی نا قص من باز سوالیست . چـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــرا ؟
در بهاری که گل و سبزه در آغو ش همــــــــــــــــــــــــــــــــــــند .
یار ما دور از این دور و حوالیست . چــــــــــــــــــرا ؟
بیا با هم پا بذاریم تو خــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــونه .
بهار داره میاد با صد نشـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــونه .
بهار داره میاد که گل بکــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــاره .
گلدونا رو دور حیاط بـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــذاره .
حوض حیاط و پر ماهی کــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــنه .
دلها رو خالی از سیاهی کــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــنه .
بهار میاد پنجره رو واکـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــنه .
ستاره های منو پیدا کـــــــــــــــــــــــــــــــــــنه .
آهای آهای همسایه ی خیــــــــــــــــــالی .
کنج اتاق نشستی ، روی قــــــــالی .
تو هم بیا پنجره ها رو واکــن .
خودت رو از چار دیواری رها کـن .
بیا با همدیگه طناب ببا فـــــــــــــــــــــیم .
پلی برای هم رو آب ببا فـــــــــــــــــــــــــــــیم .
بیا با نقاشی من شروع کـــــــــــــــــــــــــــــــــــــن .
من آسمون میشم تو هم طلوع کــــــــــــــــــــــــــــــــــــن .
خورشید و گو شه ی درختا بــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــذار .
پای درختا رو یه دریا بـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــذار .
یه کوه بکش تا بره آسمو نــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــها .
آرش و پیدا کنه تو کمو نــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــها .
شُر شُر آب و روی سنگها بـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــکش .
باقی رنگها رو یه صحرا بــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــکش .
ابر و رو ابرو های حاجی فـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــیروز .
یه جور بکش پاک نشه تا دو ســـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــه روز .
بهار ما تازه جونه کــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــرده .
خونه رو پر ز عطر پونه کـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــرده .
پای درخت و وا کنیم راه بـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــره .
آسمو نو باد بزنیم ماه بــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــره .
بهار ما مثل بهار گل هاســــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــت .
فهمید نش برای اهل دل هاســـــــــــــــــــــــــــــــت .
شبیه خواب گذشتی ، زچشم های شبانه .
چو ماهیان غریبه ، کرانه تا به کرانه .
گذشتی از من و رفتی ، که من ز تو بنو یسم .
تمام حس خودم را ، درون سینه نامه .
قدم به قدم ، تا ، تمام تو جستم .
ندیدم و گشتم ، نبود از تو نشانه .
چقدر سخت گذشت و چقدر دیر گذشت .
فراق لاله کشیدن ، زدست جور زمانه .
شدم دگر همه فریاد ، شدم دگر همه آهنگ .
تو را دو باره سرودم ، غزل شبیه ترانه .
روزی که آمدی ، به دو دستت ، دو سیب بود .
گفتم چقدر سیب گلاب تو ، خوردنیست .
طا قت نداشت ، حو صله، تا سیب دیگری .
یعنی که سیب تازه ی لبخند ، چید نیست .
دنیای ما ، پر از بهار خیال تو ، می گذشت .
تکرار غنچه های سیب تو ، هر بار دیدنیست .
آن سیب چهار فصل که آوردیش بهار .
حالا به فصل سرد زمستان خریدنیست .
ده، بیست ،سی، گذشت .بهاران عمر ما .
اما هنوز قصه ی سیبت ، شنید نیست .
تعبیر زندگی ،به همین سیب عاشقیست .
عشقی که بوی سیب تو دارد ، نمرد نیست.