مدینه النبی (ص)

        مدینه النبی (ص)

این نقطه رنگ و بوی تو دارد ، همین و بس .

اینجا  نشان  ز کوی  تو دارد ، همین و بس .

این سرزمین که کعبه ی آمال  آدمی است .

قدری  ز  آبروی  تو  دارد  ،  همین  و  بس .

هر سر که در هوای تو باشد مرا خوش است .

سر خوش تر آنکه موی تو دارد ، همین و بس .

گفتند : می خریم  ،  فقط  ،  یو سف  تو  را .

آن یو سفی که روی تو دارد ، همین و بس .

حیران   کند  دو   چشم   زلیخا  ،  عزیز را .

چشمی که میل سوی تو دارد ، همین و بس .

ناخورده مست می شود ، آن تشنه آب را .

آبی که ره به جوی تو دارد ، همین و بس .

هر جا که صف کشیده ، ز ، مستان روزگار .

میخانه اش سبوی تو دارد ، همین و بس .

مو سی اگر عصا زند و    یَم    دو تا شود .

با طور گفت و گوی تو دارد ، همین و بس .

جام سخن ، به جز تو ، لبا لب نمی شود .

جامی که جستجوی تو دارد ، همین و بس .

بر  تارک  زمین  و  زمان  نقش  می زند .

قو می که خلق و خوی تو دارد ، همین و بس .

در ستایش رسول (ص)

پیامبر (ص)

بگذریم از هم

                          بگذریم از هم

از در مهر

بیایید

معطر بشویم .

میلتان گر به خدا هست

از این در بشویم .

تا گذشتید

نگویید

چه افتاد و چه شد

راه را

تا قدم آخر ، آخر بشویم .

نا امیدی

گنهی سخت تر از عصیان است

نشد این در

برویم

از در دیگر بشویم.

دست ها را بهم و

دیده بسوی گلسرخ

بهم آمیخته و

واحد و

پیکر بشویم

شعر سعدی

چه سرودیست

روان و ساده.

غم هم را

بخوریم و

همه

هم سر بشویم.

بگذریم

از من بیهوده ی

شب مانده ی

سرد.

تا شکوفه

قدمی نیست

به باور بشویم .

چوب خشکیده بسوزد

به تنور

دگران.

حال روئیدن اگر هست

بیا

تر بشویم.

گریه کافیست.

نگه دار

اگرت

اشکی هست .

لازمش دارم

اگر

همدم ساغر بشویم .

ما همه

مست و خرابیم

ز بیگانه شدن.

بهتر آنست

که مست از خم دیگر بشویم .

باز می گو یم اگر

وارد میخانه شدیم .

بگذریم از هم و

هم خلق ، پیمبر بشویم .

رسول مهربانی