آبشار شعر

سر چشمه ی  آبشار  شعرم  شده ای

پاییز ترین  قرار  شعرم  شده ای

در فصل  زمستان  شدنم  مثل  گلی

پابند  من  و  بهار  شعرم  شده  ای

ناز نکن

این  قَدَر  ناز  نکن  ،  ناز  نکن  ،  ناز  نکن

با  من  سوخته  دل  ،  صحبت  پرواز  نکن

سعدی  و  حافظ  دلسوخته  اینجاست  ،  بیا

هوس  شعر  و  غزل  ،  باده ی  شیراز  نکن

خدایم

از  کدام  آیه  بخوانم  که  خدایم  تو  شوی

از  که  پرسم  ،  چه  کنم   تا  که برایم  تو  شوی

به  سر آیم  تو  بگو  ،  تا  بسر  آید  غم  من

یا  شوم  خانه به  دوشت  ،  که  سرایم  تو  شوی

تنها

چنان  تنهای  تنهایم  ،  که  دریا  هم  نمی  فهمد

صدای  قایق  بشکسته  ام  را  روز  توفانی

چنان  در  غربتم  اینجا  ،  که  در  چشم  عبوری ها

کسی  می  پرسد  از  نامم  ،  کسی  هم  از  مسلمانی

پلاسکو

مثل  هر  سوختنی  سوخت  دل  شهر  اما

زیر  آوار  غمش  ،  آه   نیامد  ،  آن  شب 

بی  صدا  بود ، صدایی  که  در آتش  می سوخت

سیه  آلوده  شب  و  ماه  نیامد  آن  شب