عشق

بودنت ، حال و هواییست که ساحل دارد 

رفتنت ، مثل خطا ، جای تامل دارد 

بی بهارت نظری نیست ، مگر حال بدی

که پس از هجرت گل ، حضرت بلبل دارد

بود و نبود

کسی حوالی این شهر بی قرار بود و نبود 

همو که ماهِ رُخَش بر مدار بود و نبود 

خیال خفته چه دانست در زمین هوس 

گسل به روی گسل مست انفجار بود و نبود 

می آمد از طرف خط ریل شهر غریب 

کسی که سوت زنان چون قطار بود و نبود 

به ، سر گذشتِ زمستان ، تمام باغ گریست 

درخت منتظرش بی بهار بود و نبود 

به نعل و آینه می بست ، چشم آرزو به دخیل 

اگر چه فرصت فالش سه بار بود و نبود 

ز شهر خسته نیامد خبر ، به قلعه شدیم 

نصیب پرسش ما هم ، حصار بود و نبود 

چه کشته بود به آوار سنگواره مگر؟ 

نصیب مرد درو ، تیغ و خار بود و نبود 

هزار دیده به دیدار هر غبار که رفت 

به اسب خاطره مردی سوار بود و نبود 

هزار مقصد و منزل رسید قاصد عمر 

نبود آنکه از او انتظار بود ، نبود! 

بد نیست

از خویش کمی رها شدن هم بد نیست 

از وادی خود ، جدا شدن هم بد نیست 

یکهفته پس از با همه بودن شاید 

در لحظه ی جمعه جا شدن هم بد نیست

بنشینی و چای و یک سکوت و دستی

با خلوتی آشنا شدن هم بد نیست

گاهی بنویسی ز  خودت ، بی کم و کاست

با نسخه ی خود شفا شدن هم بد نیست 

هر جا که حقیقتی به قربانی رفت 

فریاد زدن ، صدا شدن هم بد نیست

در غارت برگ آدمیزاده ز فقر 

هم صحبت بی نوا شدن هم بد نیست 

این ، آن ، و هزار و یک تقاضا ، خواهش

از خواستنی ، جدا شدن هم بد نیست

فریاد ز بردگی که شد عادت ما

گاهی هوس رها شدن هم بد نیست

صبح

هر که به دیدار تو شد صبح شد 

در حرمت یار تو شد ، صبح شد 

هر که تواش دانه و دامش شدی 

مرغ گرفتار تو شد ، صبح شد

آذر عزیز من...

گفتی که بگذرد 

و

نگفتی 

کِه بگذرد ؟

من از تو 

یا 

تو از من 

و 

این هرکدام را

هرگز مباد! 

گرچه 

جهان نیز بگذرد! 

شاید 

تو

بی من.  

مرا بی تو 

آه نه! 

آذر !

عزیز من 

غم پاییز بگذرد .

حالا 

منم  ، 

نشسته به بی برگی زمان 

برخیز 

آفتاب باش ، 

غم و سوز بگذرد 

آبانِ بی تو 

رفت و 

آمده ای 

ای شکیب سرد 

با تو 

تمام حسرت امروز 

بگذرد. 

عریانِ  

مه گرفته ،

به باران سلام کن .

تا 

روزگار تلخ بی تو 

و دیروز بگذرد 

آری 

گذشته مهر و 

به پیشست 

سوز دی

این 

بعد ها 

به عشق 

عشوه ی نوروز

بگذرد.