بود و نبود

کسی حوالی این شهر بی قرار بود و نبود 

همو که ماهِ رُخَش بر مدار بود و نبود 

خیال خفته چه دانست در زمین هوس 

گسل به روی گسل مست انفجار بود و نبود 

می آمد از طرف خط ریل شهر غریب 

کسی که سوت زنان چون قطار بود و نبود 

به ، سر گذشتِ زمستان ، تمام باغ گریست 

درخت منتظرش بی بهار بود و نبود 

به نعل و آینه می بست ، چشم آرزو به دخیل 

اگر چه فرصت فالش سه بار بود و نبود 

ز شهر خسته نیامد خبر ، به قلعه شدیم 

نصیب پرسش ما هم ، حصار بود و نبود 

چه کشته بود به آوار سنگواره مگر؟ 

نصیب مرد درو ، تیغ و خار بود و نبود 

هزار دیده به دیدار هر غبار که رفت 

به اسب خاطره مردی سوار بود و نبود 

هزار مقصد و منزل رسید قاصد عمر 

نبود آنکه از او انتظار بود ، نبود!