قضا و قدر

آمد از رقص زمین ، مرگ غریبانه ی ما

بی خبر سوخت شبی ، هستی پروانه ی ما

دست غیبی  و قضا و قدری بود،  گمان

که شد آوار چنین خشت و گلِ خانه ی ما

ساقیا قسمت ما را به که دادی دیشب

که نه مِی بود و نه خُم بود و نه پیمانه ی ما

غارتی بود که در غرش آن رعد مهیب

کس نماند و همه مردند  ، زکاشانه ی ما

چه غریبانه بگریند  ، ز بیداد  زمان

هر  که جا مانده  ز تقدیر  ، به ویرانه ی ما