ز مستان

                  زمستان

تو بی تقصیر می آیی.

به بادی می رسی

با برف پیدایی.

همان

یخ بسته جانی

سرفه ی خشکی

ز مستانی.

کلاهت ور بیفتد

کوه را

رسوا.

تموزت سرد.

خرست خواب.

و شولایی که چو پانی به تن دارد.

و شبگیری

که دیگر نیست

و برگی مرده

از تاوان

سبزینه.

وعریان بیدی از

تاوان

بیداری.

و لرزان 

تک درخت میوه ی مردم.

و خوش پو شیده

سرو

خانه ی دارا.

عجب سرمای دلسردی

زمستانی

رسیده از صدای زوزه ی گرگی.

کلاغی برف می چیند.

درختی اشک می شوید.

و مهتابی

که پنهان

لابلای ابر می ترسد.

و انبوهی

برای سو ختن در خانه ی سارا.

و اندوهی

برای من.

مردی

زیر تنهایی خمیده.

روستا را

می چراند.

گرگها  را

می پراند.

با سگی از دوستی هر شب.

و می پاید

و می پا ید .

صدای باد برفی

می وزد

با سوزن سرما.

و می دوزد

شکاف چوبی در های فردا را.

چه بی رحمانه می آید

زمستان.

بر تنور سرد

وبر خوابی که تن پو شش

به غارت رفته از دیروز.

و برجیبی

که خالی را خوابانده.

و بر طفلی

که می گرید برای خوردن پستانکی چر کین .

چه سر مایی.

چه بیدادی.

چه اندوهی.

ز دستانی که می ارزد.

به دستانی که می لرزد.

عجب سرمای سختی شد .

عجب فصل زمستانی.

زمستانی

که هر روز مرا می دزدد از گرما.

زمستانی 

ز آدمها.