ما ایرانی ها

چگونه است که بعضی

از ما ایرانی ها

تا می میریم.

عزیز می شویم و

تمیز.

انگور نا شده ، مو یز و

به طهارت آویز.

و بی تعلق به میزو

دلباخته ی پاییز

و نیز

مشکل گشای چو قلاویزو

معطر به عطر ی دل آویز

اما

تازنده ایم

عاشق میز و

مرد حیز و

اهل بپاش و بریز و

دزد نیز.

و به این و آن آویزو

برای قدرت و ثروت گلاویز.

لازم شد اهل دل و سوز .

به نماز اندر شبانه روز

که اگر شد زمین را به آسمان بدوز

هر روز .

که بخوریم تا پوزو

بدریم چون یوز

از آن جهت که :

<<عمر برف است و آفتاب تموز

این برفت است و آن بمانده هنوز >>

قصه ی تازه ای نمی گویم

عاشقیم

عاشق طلا و کنوز.

سر مقالست

در کتاب و نیوز

مدعی هم اگر کند تعریف

یادم افتاد .

قوز بالا قوز